Verdriet, angst of somberheid voelen in coronatijd
Leestijd: 3 minuten
Vanaf vandaag is de tweede gedeeltelijke lockdown van kracht. Veel mensen zullen (opnieuw) flink wat (financiële) klappen te verwerken krijgen. En dat is natuurlijk, op z’n zachtst gezegd, hartstikke shit!
Maar wat nu als je niet ‘direct’ geraakt wordt door de coronacrisis? Stel dat je niet hoeft te vrezen voor je baan, maar je je werk gewoon thuis kunt voortzetten? Stel dat je je niet direct zorgen hoeft te maken over je eigen gezondheid en die van je naasten?
Is het dan zaak dat je deze periode maar gewoon uitzit? Moet je dan positief blijven? Schouders eronder en door?
Wat mij betreft niet.
Coronastress
Oók wanneer de crisis jou niet direct persoonlijk treft, kun je zeker stress ervaren, je zorgen maken over de impact van de nieuwe regels, je verdrietig, boos, lusteloos of sociaal geïsoleerd voelen.
Het wordt niet vaak hardop uitgesproken, maar veel mensen hebben in deze tijd het idee dat je ‘niet mag zeuren’ omdat de crisis andere mensen zwaarder treft.
En dat terwijl ze zich weldegelijk geraakt voelen door de gekke tijd waarin we nu leven!
Hoog tijd om hier een blog aan te wijden!
Kanttekening: Ik ben me er zeer van bewust dat deze blog niet ‘De Oplossing’ biedt tegen coronastress. De zaken die ik in deze blog noem, zijn er ook niet per se op gericht dat je je gelukkiger gaat voelen. Ze helpen je wél beter te worden in voelen en beter omgaan met stressgedachten. En dat zijn, als je ‘t mij vraagt, vaardigheden die zéér van pas komen, zeker in deze tijd.
In mijn coaching help ik je om deze vaardigheden goed te ontwikkelen, zodat je veel objectiever naar je gedachten leert kijken en op de lange termijn blijvend minder angst en stress ervaart.
De vergelijkmodus van het hoofd
Wanneer je aan het vergelijken bent – en dat is wat dit is – dan kun je er vrijwel zeker vanuit gaan dat je hoofd het roer overgenomen heeft.
Dit komt omdat het brein enorm van overzicht houdt. En overzicht houd je nu eenmaal het beste wanneer er hoogstens twee tegenovergestelde ‘smaken’ zijn waar je uit kunt kiezen:
- Klagen of dragen.
- ‘Alle begrip’ versus ‘niet zo zeuren’.
- Volledig in de put zitten of altijd positief blijven.
Het is niet zo zwart-wit als je denkt
Alhoewel we ontzettend van vergelijken houden – zeker wanneer we slechter in ons vel zitten! – is dit vrij nutteloos.
Ik illustreer dit graag aan de hand van het volgende voorbeeld: je zou iedere situatie in een spectrum kunnen plaatsen, waarbij de twee oordelen van het brein (bijvoorbeeld ‘goed’ en ‘slecht’) de uitersten van het spectrum zijn.
In werkelijkheid heeft de ander het misschien helemaal niet zo zwaar als jij denkt. Misschien is jouw verdriet wel erger dan dat van de ander. Of spelen er hele andere zaken bij de ander dan je denkt.
Zie je hoe veel factoren hier alweer een andere kleur toevoegen aan het spectrum? Hoe ga je er dan uiteindelijk achter komen of jouw verdriet wel bestaansrecht mag hebben?
Best wel vermoeiend als je het mij vraagt.
Het denken loslaten, emoties de ruimte geven
Terwijl je hoofd vrolijk door bakkeleit over het al dan niet gerechtvaardigde bestaansrecht van jouw emoties, worden diezelfde emoties al die tijd onderdrukt. En als emoties iéts niet fijn vinden… is het wel als ze de ruimte niet krijgen.
Het antwoord is dus: ja, je mág je verdrietig voelen. Ook wanneer je denkt dat het niet terecht is.
Je hebt ‘t vast wel eens eerder gelezen, maar ik kop hem hier toch ook weer even in: Het onderdrukken van je emoties is alsof je een strandbal onder water probeert te houden. Dat gaat een tijd goed, maar uiteindelijk zullen ze altijd boven water komen, en vaak op een veel hardere manier dan je eigenlijk wilt!
Nu je dit weet, lukt het je dan om anders naar je verdriet te kijken?
Je hoofd laten kletsen
Als laatste wil ik je meegeven dat het, juist wanneer je merkt dat je meegesleept wordt in coronastress, het van groot belang is dat je je hoofd laat kletsen en gedachten laat zijn voor wat ze zijn.
Praktische eerste stappen die je hier zelf in kunt zetten zijn bijvoorbeeld:
- Wandelen in de natuur zonder telefoon.
- Selectief zijn met de hoeveelheid social (nieuws) media die je consumeert.
- Schrijven over wat je er in je omgaat.
- Even flink huilen (Man, wat kan dat soms opluchten!)
- (Virtuele) steun zoeken bij mensen die je liefhebt. Praat erover!
- Of vraag om hulp wanneer je er in je eentje niet meer uitkomt.
Ik ben heel benieuwd wat deze blog met je doet. Wil je dat met me delen?