De titel van dit blog is zo’n uitspraak die ik de laatste tijd steeds vaker op the ‘Gram zie rondgaan. Vaak vergezeld van een spiritueel roze achtergrondje en kek fontje. Hartstikke leuk natuurlijk, maar als jij net zo’n ‘maar hoe dan?’-verstand hebt als ik, schiet je bij het lezen van zo’n quote waarschijnlijk direct in de weerstand.
En ik snap je.
Dus ik heb het uitgezocht, want ik erger me – net als jij – ook mateloos aan halfbakken quotes waar je net niks mee kunt :-).
Dus vandaag gaan we eens wat dieper graven in de quote ‘je kunt gedachten niet oplossen met gedachten’.
Pijn versus lijden
Ik gooi er meteen maar een concept in dat voor mij een enorme eye opener is geweest in mijn zoektocht naar een beter leven met een beetje minder angst. En dat is: Pijn is onlosmakelijk verbonden met het leven.
Wat je ook doet in het leven, met wie je ook bent en waar je ook gaat, er zal áltijd een moment komen waarop het leven niet zo gaat zoals je had gehoopt. Dat kan echt van alles zijn: van een nare ziekte tot gedoe op je werk en van mentale gezondheidsproblemen tot forever-terugkerende gedachten over wat je in godsnaam met je leven wilt.
Die dingen zijn gewoon ronduit shit, zuur, geef het een naam. Sommige dingen die je overkomen zijn, waren gigantisch pijnlijk. Punt. En als jij dit leest, en je hebt in het verleden iets rots meegemaakt en je draagt dat nog iedere dag met je mee, of je zit nu middenin een shitstorm, dan hoef je daar op geen enkele manier een positieve draai aan te geven. Ik zou net zo graag willen als jij dat het er niet zou zijn (geweest). Maar toch was/is het er.
Wat ik je wil zeggen, is dat je je gedachten en gevoelens over wat je (hebt) mee(ge)maakt niet under the rug hoeft te zwiepen.
Pas op voor de wegmoffelbrigade en de dramaclub
Nu kan ik me voorstellen dat jouw verstand ergens tijdens het lezen van dit blogje in 1 van de volgende 2 standen schiet:
- De wegmoffelmodus. Oftewel, het wegschuiven van je gedachten onder een denkbeeldig tapijt. Dat klinkt ongeveer zo: Ja, maar, zo erg is het nou ook weer niet/ik moet het ook gewoon loslaten/ik heb toch gewoon een prima leven/ik heb tenminste werk – een relatie – vrienden – familie – een onderkomen (terwijl said werk, relatie, vrienden, familie of onderkomen jou doodongelukkig maken) / ik moet dankbaar zijn/ik moet niet zo zeuren/een ander heeft het erger.
- De dramaclubmodus (mijn persoonlijke favoriet). Dan is er ook nog de andere kant, die paradoxaal genoeg óók een manier is van ‘under the rug sweepen’ van je pijn. Daarbij horen teksten als: Ja, het is ook zo, er is daadwerkelijk iets heel erg mis met mij, ik functioneer niet goed, iedereen zal bij me weggaan, ik kom onder de brug terecht en hetkomtnooitmeergoed.nl.
En lieve mensen, dít is precies de reden waarom je in rondjes blijft draaien in je hoofd en je er door denken nooit uitkomt. Dit is wat er in mijn optiek onder de uitspraak ‘je kunt gedachten niet oplossen met gedachten’ ligt. De 2 punten die ik hierboven beschrijf, vormen de kern van lijden.
Lijden is de weerstand die je hebt tegen de pijn die je meemaakt. Die weerstand houdt in, dat je verstand aan de haal gaat met de moeilijke gedachten en emoties die loskomen bij een lastige situatie. Ons verstand houdt nou eenmaal helemáál niet van pijn. Al helemaal niet als je, zoals vrijwel iedereen geconditioneerd bent om pijn te vermijden (=een heel normale, maar niet altijd even werkbare functie van je brein).
Wat je verstand dus doet, is van alles erbij halen om jouw pijn óf weg te moffelen, óf het te dramatiseren/overdrijven. Oftewel: het anders te maken dan het is.
Met als gevolg: je loopt nog steeds rond met jouw shit, maar dan ook nog eens met het extra gewicht van schaamte die je verstand er zomaar hup bovenop gooit met uitspraken zoals:
- Dit moet mij natuurlijk weer overkomen.
- Ben ik er nou nog niet overheen?
- Ik kan ook helemaal niks.
- Ik moet dit toch gewoon kunnen?
- Het wordt niks met mij.
- Zie je wel, dit is niet voor mij weggelegd.
- Tuurlijk, net als je denkt dat het goed gaat, gaat het toch weer bergafwaarts.
- Ach, het is overal wel wat.
- Tsja, ik ben ook een heel moeilijk persoon.
- Alles gebeurt met een reden.
- Hier kom ik nooit meer overheen.
Hier heb je het: de gedachten waarmee je verstand jouw pijn probeert op te lossen. En zoals je ziet, zijn die nou niet echt behulpzaam. Wat je verstand in essentie doet, is ontkennen wat er is. En da’s niet bepaald ~constructief~. Al helemaal niet als je graag wat losser in het leven wil staan, meer van het leven wil gaan genieten, een grote nieuwe stap wil maken in je leven, of wat voor mooie droom dan ook uit wil gaan laten komen.
2 take aways over pijn
Wil je ruimte en rust in je hoofd? Wil je weer vooruit in het leven en niet langer continu rondjes draaien in je hoofd? Neem deze 2 take aways dan met je mee:
- Je hebt recht op je pijn. Zwijg ‘m niet stil en lach ‘m niet weg. Je pijn is je pijn. Als je daar naar kunt kijken en het kunt erkennen voor wat het is, dan heb je al meer dan de helft gewonnen.
- Zweep jezelf niet nog een keer. Het leven is soms al ingewikkeld genoeg, vind je niet? Houd het daarom luchtig, door wat ruimte te scheppen tussen jezelf en je niet-helpende verstand.
Klinkt dit nu nog best wel lastig, of springt je verstand opnieuw in de ‘hoe-dan?’-stand? In mijn coaching leer ik je stap voor stap hoe je dit doet. Als je nieuwsgierig bent, kom dan gerust eens wandelen in het Goudse Hout om te ervaren hoe je meer afstand kunt doen van nare gedachten, zonder dat je meteen als een koele kikker door het leven hoeft te gaan. Integendeel 😉