Een blog regelrecht vanuit mijn hart geschreven. Dat kan misschien een beetje chaos zijn, maar als je daar doorheen kunt kijken, zul jij – als je op dit moment in een staat van angst verkeert – in dit blog een boel herkenning én aanknopingspunten vinden voor jou om uit je angst te stappen.
Oké, let’s go:
Jij bent iemand die veel piekert over de toekomst en/of maalt over het verleden. Of er nu wel of geen duidelijke reden is om he zorgen te maken – het gaat de hele dag en nacht door. Overdag is ’t misschien wat minder, maar ’s nachts komen al die horrorscenario’s in je hoofd gewoon weer vrolijk aan je bed staan.
Een PS van tevoren: als je dit ’s nachts om 3 uur leest omdat je bent gaan Googlen omdat je niet kan slapen van de spanning en opzoek bent naar ontspanningsoefeningen, I feel you. Ik hoop dat dit artikel je de verlichting in je lijf kan geven zodat je je telefoon kunt wegleggen en lekker kunt gaan slapen. Wel doen he? <3
Goed, je hebt dus last van lastige piekergedachten, voelt je van streek, verdrietig, angstig of boos. En je voelt allerlei nare fysieke sensaties in je lijf, van hoofdpijn tot gespannen spieren, van een verstikkend gevoel in je keel tot een naar gevoel ter hoogte van je middenrif of maag – alsof je in een achtbaan zit.
Er staat vast wel iets in dit rijtje wat jij ook voelt.
En dan die gedachten! Die cirkelen maar door:
- Het komt nooit meer goed.
- Hoe ga ik dit oplossen?
- Het komt nooit meer goed.
- Wat moet ik doen om hier vanaf te komen?
- Er gaat waarschijnlijk een ramp gebeuren.
- Het komt nooit meer goed.
- Het hele plan valt in duigen
- Niemand vindt mij meer aardig.
- Het wordt nooit wat met mij.
- Ik kan dit niet.
- Het komt nooit meer goed.
En dan nog dat nare gevoel in je lijf:
- Je hebt het gevoel dat je de controle over je toekomst verliest.
- In je hoofd zoek je wanhopig naar oplossingen om het naderende onheil mee te omzeilen. Maar alles wat je bedenkt, voelt als te veel, te zwaar, te uitzichtloos.
- Je probeert ademhalingsoefeningen te doen (hoe gingen ze ook alweer, was het nou 5 of 6 seconden uitademen?) met de hoop dat dat vervelende kutgevoel weggaat.
- Je hebt het gevoel dat je stikt, verdrinkt, of hopeloos op een enorme zee ronddobbert. Het voelt alsof je in de hel bent beland.
En zegt jouw verstand nu ‘dat het allemaal wel meevalt en de omschrijving hierboven zwaar overdreven is’?
Bullshit.
Want zo voelt het wél.
Hoe ik dat weet?
I’ve been there honey! Many times!
Gisteren nog, werd ik vastgehaakt door allerlei grote, boze gedachten. Dit keer over mijn werk. Ze gaan vaak over mijn werk bij mij.
Voor een gevoelige doemdenker als ik, is het vrije zelfstandig ondernemerschap een blessing en een curse. Een blessing, omdat het overeen komt met mijn waarden als het gaat om werk:
- afwisseling: buitenwerk (het coachen) afgewisseld met computerwerk (marketing, deze blogs tikken)
- rust en ruimte: mijn eigen uren bepalen
- nog een keer rust en ruimte: niet in een kantoortuin, maar thuis in mijn eigen fijne kantoortje werken
- leren en studeren: de tijd hebben om onderwerpen te bestuderen die mij écht aan het hart gaan
- autonomie: mijn eigen aanbod en klant kunnen kiezen
Maar goed, als jij net zo erg niet van risico’s nemen houdt als ik, weet jij ook wel dat ~je hart volgen~ doodeng kan zijn. En dat komt voornamelijk door de levensechte verhalen en overtuigingen die in je verstand zitten opgeslagen, die fungeren als een – voor je verstand super nuttige, voor jou helemaal niet nuttige – rem op je leven. En dit is de voornaamste reden dat hele volksstammen er dus nooit aan beginnen, aan ‘je hart volgen’.
En ja, ook voor mijn verstand is het zelfstandig ondernemerschap DOOD eng.
Als ik – en jij misschien ook wel – iéts lastig vind, is het het omgaan met de onzekerheid die onvermijdelijk hoort bij het leven als zzp’er. Blijf ik genoeg klanten houden? Ben ik goed genoeg als coach? Wat nu als….vul maar in! En als jouw verstand ook maar een beetje op die van mij lijkt, dan vult ‘ie het antwoord op deze vragen maar al te graag in met het meest negatieve wat ‘ie kan bedenken. In mijn geval iets in de trant van:
Ik beland onder de brug met 0,0 klanten en niemand wil ooit nog met mij omgaan.
Grapje natuurlijk.
Nee. Geen grapje. Niet voor mij, op zo’n moment dat mijn verstand mij heeft vastgehaakt.
Gevolg van al dat gepieker en gemaal: mijn lijf sloeg op hol met zweten en hartkloppingen. En ik had inmiddels alweer 6 tabbladen openstaan met veel te dure opleidingen en cursussen die ik kan gaan doen om een betere coach te worden (PS: Er is niks mis met je verder ontwikkelen in welk beroep dan ook, maar kijk alleen even goed vanuit welke motivatie dit bij mij kwam…snap je?).
Dus ja, ik had zeg maar niet de allerbeste dag, zullen we maar zeggen 🙂
Inmiddels, op het moment van schrijven, is het de volgende dag. Vanmorgen trok ik een kaartje. Uit een Osho-kaartendek wat ik van mijn oud-opleider heb gekregen. Ja, kaartjes trekken. Daar doe ik tegenwoordig soms aan. Ook dáár vindt mijn wetenschappelijk opgeleid verstand heel veel van (‘zweefmuts’, zegt ‘ie.).
En hoe passend was de kaart die ik trok (‘helemaal niet passend, gewoon puur toeval en je eigen op niets gebaseerde interpretatie die je erop loslaat’, roept mijn hoofd). Deze kaart ging over ‘onderdeel zijn van de wereld’. Dit is hoe ik ‘m interpreteerde:
Je bent geen eilandje. Je leeft niet afgezonderd van de wereld (ook al doet je verstand je dat soms wel geloven). Wanneer je wel het gevoel hebt dat dit zo is, plaats je jezelf lager of hoger dan de wereld om je heen. Je denkt dan misschien:
- ‘Dit lukt iedereen wel, maar mij niet.’
- ‘Ik ben de enige met dit probleem.’
- ‘Ik ben een loser en al mijn geliefden gaan mij verlaten.’
- …Als jouw verstand op de mijne lijkt, ben je vast creatief genoeg om hier nog wat van dit soort uitspraken te verzinnen (meteen een goeie oefening om je uit je gepieker te halen :-)).
Wat hier eigenlijk gebeurt, is dat je verkeerde conclusies trekt over jezelf in relatie tot de wereld.
Reken dit jezelf niet aan. Want dit doe je puur vanuit een overlevingsstand, waar je lijf op dat moment in verkeert.
Je plaatst jezelf buiten de wereld door in je hoofd te gaan zitten, waar al die doemgedachten héél echt lijken. En dan wordt de wereld ook heel erg eng en onveilig.
Na meer dan 10 jaar aan coaching, therapie, 386904 boeken (tenminste, zo voelt het :-)), omscholingen, zelfinzicht, opleidingen, cursussen en nu vanuit mijn werk als coach – kan ik je zeggen dat het zaak is om éérst uit die overlevingsstaat te komen, voordat je opzoek gaat naar oplossingen voor het probleem waar je mee rondloopt.
Hoe doe je dat?
Door je weer te verbinden met de wereld om je heen.
En omdat ik je niet met zo’n zweefantwoord weer terug het riet in wil sturen, eindig ik deze blog met praktische tips! 😀
Praktisch
Dus, hoe zorg je ervoor dat je je verbindt met de wereld om je heen? Dat die nare gedachten en gevoelens iets minder de overhand hebben? Eigenlijk zijn dat 3 dingen:
- Zorg dat je fysieke en mentale basisbehoeften op orde zijn: zorg dat je goed slaapt (na dit artikel dus écht die telefoon wegleggen!), eet, drinkt, beweegt en sociaal contact hebt, en je stressmanagement op orde hebt. Deze klinkt zó simpel, maar ik blijf hem herhalen. Om nog maar een groot filosoof aan te halen (of was het nu een reclameslogan van een chocoladereep?: Je bent jezelf niet als je honger hebt.
- Spreek je uit naar iemand die je vertrouwt. Er komt tegenwoordig steeds meer goed en minder goed onderzoek naar trauma, de nervus vagus, spiegelneuronen, en dat soort onderdelen van je lichaam die – zo denken we – een hele grote rol spelen bij emotieregulatie en het gevoel van veiligheid in het lichaam (ik ga hier nu héél grof en snel overheen omdat dit niet de scope van dit artikel is. Als je hier meer over wil weten, google dan eens op het werk van Bessel van der Kolk, Peter Levine of Pete Walker). En wat die onderzoeken bijna allemaal gemeen hebben, is dat we coregulatie helpt om te ontspannen en je veilig te voelen in je lijf, waardoor je weer helder kunt nadenken. Goed nieuws: coregulatie betekent niets meer of minder dan helemaal jezelf kunnen zijn bij iemand die je vertrouwt – iemand waarmee je goed kunt praten of gewoon alleen even kunt ‘zijn’, terwijl die ander een veilige ruimte voor je biedt om dat te doen. Dat kan een partner, familielid, vriend, therapeut of coach zijn.
- Ga de wereld in. Ook in de natuur zijn kan helpen bij coregulatie (pun 2 hierboven). Kijk of er een park, bos, water of natuurgebied bij jou in de buurt is waar je naartoe kan. En kijk daar naar de bomen, planten en dieren die daar zijn. Waar het leven altijd doorgaat in al zijn schoon- en lelijkheid, en de 4 seizoenen doorloopt op z’n eigen tempo. Kijk, wees aanwezig, en neem de natuur in je op. Dus zodra je de mogelijkheid hebt: schoenen aan, jas aan, en naar buiten jij!
Hulp om langdurig van jouw piekerklachten af te komen
Wil je jouw angst, paniek en gepieker dieper onderzoeken? Wil jij een strategie leren waardoor je op de lange termijn steeds beter om kunt gaan met jouw angst, en daarmee het leven voller kunt ervaren? Als coach help ik jou hier heel graag mee. Geen quick fixes. Wél een aantal cruciale veranderingen, waar je je leven lang profijt van hebt.
Keertje uitproberen? Boek een gratis sessie. Dan zie ik je graag snel, buiten in de natuur van het Groene Hart!