Op vakantie in Zweden was het tijd voor ontspanning, (nog meer) wandelen en… lezen! Het eerste boek wat ik van de digitale stapel pakte (lange leve de e-reader), was Ongetemd leven van Glennon Doyle, een boek dat dit voorjaar verscheen in de Nederlandse boekwinkels.
Ongetemd leven, een jeukboek? (Psst, het antwoord is nee!)
Toegegeven, in het begin was ik nog een béétje huiverig om in dit boek te duiken. Ik kwam het voor het eerst tegen tijdens een Instagram wormhole snelle scroll door Instagram op een productieve ochtend *kuch*.
Toen ik voor het eerst lucht kreeg van dit boek, had ik het idee dat dit een titel was in de categorie ‘jeukboeken’ zoals You are a bad ass en Nice girls don’t get the corner office.
Jeukboeken? Lemme explain.
Ik zie dit soort boeken altijd een beetje als een leuke wollen trui die je in de winkel tegenkomt, waarbij je er na het passen achterkomt dat er angorawol in verwerkt zit.
Ja, je komt er super hip mee voor de dag, maar aan de binnenkant jeukt ’t ding als de ziekte.
Zo ook dus dit soort van oorsprong Amerikaanse boeken, die doorweven zijn met ‘als je er maar hard genoeg voor werkt, dan krijg je het’-kriebels. Ik krijg daar altijd een beetje uitslag van.
Maar dat is stof voor een volgend blog, ik dwaal helemaal af.
Terug naar Ongetemd leven! Want boy was I wrong met mijn aanname over dat dit een jeukboek zou zijn. Glennon Doyle heeft met dit boek ook zeker de Nuchtere Hollanders onder ons (🙋♀️) veel te bieden op het gebied van het leven van je meest waarachtige leven (meer over deze term verderop in de tekst).
Ongetemd leven in het kort
Eerst even wat achtergrondinfo. Glennon Doyle is vooral bekend geworden door boeken die ze eerder schreef over het hebben van een goede verstandhouding met God, inclusief een gelukkig huwelijk en dito gezin (yep, daar is ‘ie, the American dream).
En dan wordt Glennon verliefd op een vrouw. Aan haar de taak om haar leven opnieuw uit te vinden.
In Ongetemd leven (Engelse titel: Untamed) schrijft ze hoe ze voor het eerst in haar leven leert luisteren naar zichzelf, haar ‘Weten’ zoals zij het noemt, in plaats van naar de (vele) (on)geschreven regels van de maatschappij die haar haar hele leven voorspiegelden hoe een vrouw zou moeten zijn.
Je bent verdomme een jachtluipaard!
De manieren waarop Glennon steeds meer regels afleert – en daarmee steeds meer haar eigen pad leert lopen – komen op allerlei manieren terug in een meer dan 300 pagina’s tellend boek met veel korte hoofdstukken die je gerust vaker dan één keer kunt lezen. Ook al heb ik dit boek op de e-reader gelezen, toch raad ik je aan om de papieren versie te kopen. Dit is er zo eentje waarbij je teksten wil arceren, onderstrepen, ezelsoren vouwen zodat je bepaalde stukjes makkelijk kan terugvinden… You name it!
In het eerste hoofdstuk vergelijkt de schrijfster de hedendaagse vrouw met een jachtluipaard dat ze zag tijdens een bezoek aan de dierentuin. Het dier rent daar iedere dag hetzelfde rondje, puur voor het amusement van de bezoekers. Vanachter de hekken van het verblijf toekijkend, daalt het bij Glennon in dat ze hier naar een wild roofdier aan het kijken is. Een dier wiens verwoestende kracht, snelheid en souplesse aan banden wordt gelegd door de limieten van haar kooi.
Waarachtig leven
Wat volgt zijn anekdotes, metaforen en gebeurtenissen uit het leven van de schrijfster zelf waarin ze vertelt hoe zij in haar eigen leven ‘gekooid’ werd door de boodschappen van de maatschappij, de verwachtingen van mensen om haar heen en uiteindelijk haar eigen overtuigingen. We spreken hier over verslaving, depressie, wat het is om een ‘goede vrouw en echtgenote’ te zijn; niet de minste kooien! Door het boek heen vertelt ze hoe ze hieruit heeft weten te breken en hoe ze is gaan leven vanuit een waarachtig leven*.
Een vrij, onbezonnen en krachtig leven waarin je weet wie je bent en waar je voor staat. Een leven waarin jouw kooi openstaat. Waarin je er achterkomt dat de deur nooit op slot is geweest.
*dit is de – in mijn ogen net niet lekker uit de verf komende – Nederlandse vertaling van wat in het Engelse origineel als ‘living your true life’ wordt geschreven. ‘Waarachtig’ vind ik een beetje oubollig klinken (en mijn brein maakte er tijdens het lezen steeds ‘edelachtbare’ van, lol).
Jezelf in de ogen durven kijken
Ondanks de vertaling van living a truthful life – klein detail – raakte ik tijdens het lezen steeds meer verbonden met het leven van Glennon, haar gezin en haar leefwereld. Zeker in Amerika is de hele ‘doe (of liever: koop) X en je zult gelukkig zijn!-consensus één van de grootste veroorzakers van sociale, financiële en mentale problemen.
Pas wanneer je door al die ruis, al die regels, leert luisteren, of afdalen, zoals Glennon het noemt, naar wat JIJ nu eigenlijk belangrijk vindt in het leven, dan kun je de eerste stappen zetten in het voor eens en voor altijd vrijbreken uit die problemen.
Of het nu gaat om het meemaken van een scheiding, om leren gaan met een verslaving, of stoppen met het constant jezelf in bochten wringen om aardig gevonden te worden – Glennon behandelt het allemaal in haar boek – het begint en eindigt wanneer je jezelf eindelijk in de ogen durft te kijken en niet meer bang bent om weg te kijken.
Is bovenstaande beschrijving nog steeds best wel vaag, maar ben je ook nog steeds best wel nieuwsgierig naar dit boek? Mooi! Ga dan als de wiedeweerga naar bol.com en bestel het boek.
Eiland
Van alle intrigerende verhalen in het boek, is er één hoofdstuk dat mij het meest is bijgebleven, getiteld ‘Eiland’. In dit hoofdstuk vergelijkt Abby, Glennon’s vrouw, hun gezin met een eiland waar alleen zij, en de liefde die ze voor elkaar hebben, mogen komen. Om het eiland heen zit een slotgracht vol met hongerige krokodillen, die symbool staan voor de meningen en overtuigingen van anderen. In dit verhaal bepalen alleen de eilandbewoners voor welke krokodillen zij de slotgracht naar beneden halen. Ongeacht van wie die ideeën afkomstig zijn.
Deze metafoor gaat in mijn optiek niet over wegkijken als iets je niet zint, of over heel hard roepen en je vingers in je oren stoppen wanneer je iets hoort waar je het niet mee eens bent.
Het gaat er om dat je bewust bent van welke aannames, welke overtuigingen, welke (valse) beloftes en welke ideeën je iedere dag wel of niet onderdeel laat uitmaken van jouw leven. Ongeacht die ideeën nu uit de maatschappij komen of van mensen die dichtbij je staan.
Jij bepaalt.
De passage die mij het meest bijbleef
Hieronder deel ik een passage uit het hoofdstuk. Voel je vrij om in onderstaande paragraaf het woord ‘ouders’ te vervangen voor alles wat invloed op je heeft, dus ‘het schoolsysteem’, ‘mijn baas’, ‘de maatschappij’, ‘mijn eigen overtuigingen’…)
Als ze haar eilandje inricht naar haar eigen wensen in plaats van die van haar ouders. Als ze eenmaal begrijpt dat het niet haar taak is iedereen op het eiland ervan te overtuigen dat ze haar en haar kinderen moeten accepteren en respecteren.
Het is haar taak om alleen die mensen toe te laten die haar en haar kinderen al accepteren en respecteren. Die de ophaalbrug overkomen als gasten, welkom en respectvol (….) Bepaal wat je wel en niet op je eiland wil hebben.
Niet wie je niet wil toelaten, maar wat.
Laat de brug niet neer voor iets wat je niet acceptabel vindt voor jouw eiland, wie er ook mee aan komt zetten.
Nu is het tijd voor jouw eiland.
Lees nu Ongetemd Leven van Glennon Doyle
Klik hier om het (e)-boek direct te bestellen bij Bol.com
PS: Wanneer je het boek (of iets anders op bol.com!) via deze link bestelt, ontvang ik daar een piepklein bedrag over. Kost jou niks, en je maakt mijn dag een stukje mooier! 🙂
Creëer jouw eigen eiland
Een waarachtig leven. Leven naar jouw waarden. Niet meer leven vanuit wat voor kooi dan ook, maar leven vanuit rust, vertrouwen en overzicht. Wil jij dit (nu eindelijk) voor jezelf bewerkstelligen? In mijn coaching help ik je om dat te bereiken. Kijk hier wat ik voor je kan doen!
Heb jij Ongetemd Leven ook gelezen? Wat vond je ervan? Of heb jij een boek (Amerikaans of niet 😉 ) waarvan jij denkt dat ik die moét lezen? Laat het me hier weten.
