Vandaag moest ik opeens denken aan die ene keer dat ik bij een job coach liep. En aan de vraag, ofnouja, de 2 vragen, die deze dame mij stelde die mijn leven op een totaal ander spoor hebben gezet. Dat verhaal wil ik vandaag met je delen. Misschien heb je er wel wat aan.
Een aantal jaar geleden ging het niet goed met mij. Ik zat totaal niet op mijn plek op mijn werk. Dat ik destijds rondliep met een hutkoffer aan emotionele bagage, tezamen met een streng verstand op mijn schouders, wist ik toen nog niet.
Het werk besloot dat het een goed idee was als ik hulp kreeg van een job coach. Dus ik daarheen. Een hele lieve dame, daar niet van. Maar de vragen die ze me stelde over ‘waar ik goed in was’ en ‘wat mijn kwaliteiten waren’, waren op dat moment ZO’N ver van mijn bed show. Ik zat op het randje van een burn out en stond puur in de overlevingsstand.
Nu wil ik geen self pity party maken van dit artikel. Maar laat me nog even wat meer context geven aan dit verhaal.
De job coach en ik waren al zo’n 4, 5 sessies onderweg. En man man man, wat maakte ik er een lijdensweg van. Iedere keer mocht ik me niet aanstellen (van mezelf), was het maar dom en raar dat ik deze coaching blijkbaar nodig had (vond ik zelf) en zou het werk wat ik éigenlijk wilde doen (deze coaching, hoi!) mij toch nooit gaan lukken (je raadt ‘m al, ook dat vond niemand anders dan ikzelf).
Je kunt je voorstellen dat we met deze ahum, flinke portie weerstand geen stap verder kwamen in het traject. Achteraf denk ik, Lord have mercy on this job coach :P.
Anyhoe.
Ik weet nog zo goed dat ik tegenover haar zat. Het was aan een tafel in een kamertje in een hip flexwerkplekgebouw. Je weet wel, zo eentje met hippe hangplanten, neon verlichting en een koffiebar waar ze latte art schenken.
Mij kon het op dat moment allemaal gestolen worden. Ik zat daar op 1 van mijn diepste dieptepunten en wist echt niet meer wat te doen met mijn werk, mijn leven en mezelf.
En toen stelde ze de vraag:
Hoe oud denk je dat je gaat worden?
De stilte die in het gesprek viel, was overdonderend. De vraag die ze op me afvuurde, suisde na in mijn oren.
“Ehh… ik hoop oud, 80 of 90. Of nog ouder misschien wel,” snotterede ik door mijn tranen heen.
Ze gaf me geen kans om dekking te zoeken. Meteen kwam het de tweede deel:
Hoe lang wil jij nog op deze manier leven? Totdat je doodgaat?
Zo. Met 1 vraag trapte ze zo door al ons getouwtrek en geharrewar in die 4, 5 sessies van daarvoor.
Daar, in dat kamertje, wist ik het. Dat DIT niet de manier was. Dat ik wél toe moest geven aan de verlangens die in mij leefden. En dat ik echt moest gaan voor wat ik wilde. Waarom?
Omdat ik anders dood zou gaan met mijn ondernemersdroom nog in me.
En wiens leven zou ik dan geleefd hebben?
Niet veel later ben ik weggegaan bij mijn werk. Ik heb mijn eigen shit aangekeken door therapie en coaching te volgen, opstellingen te doen, en te blijven (ont)leren over alles wat mij ervan weerhoudt om mezelf te zijn. En ik heb me omgeschoold, zodat ik het vak van ACT-coach kon gaan uitoefenen.
Inmiddels leef ik dat leven met die burn out niet meer. En ja, daarvoor moest ik eerst een aantal dingen doen die, frappant genoeg, voor mij vrij letterlijk voelden als doodgaan. Maar hey, ik ben er nog steeds, alive and kicking! 🙂 Met dank aan klein handje aan professionals/mensen die mij net dat juiste duwtje hebben gegeven met dit soort gedurfde vragen.
Uit mijn eigen ervaring en die van mijn klanten kan ik zeggen dat je uit ieder zelfontwikkelings/coaching/therapietraject dat je volgt, minstens 1 GOUDEN les haalt, die je de rest van je leven met je meeneemt.
Dit was er zo 1 voor mij.
Herken je je in mijn verhaal? Pauzeer dan heel even na het lezen van dit blog, en stel jezelf de vragen die de job coach destijds aan mij stelde.
Wat komt er in je op, als je heel eerlijk bent? Wil je dat met me delen?