Leestijd: 3 minuten
Of je nu voetbalfan bent of niet (ik hoor bij die laatste categorie :-)), je kunt er niet omheen: Nederland is uitgeschakeld in het EK van 2021. Bij iedere wedstrijd tot nu toe werd er niet alleen door de commentator, maar ook door allerlei mensen op Twitter bakken met commentaar geleverd. Wat kun je nu leren van zo’n grote voetbalmatch, als het op je eigen gedachten aankomt?
De beste stuurlui zitten op Twitter
Niet alleen de sportcommentator en de aanwezige supporters op de banken lieten van zich horen, maar ook op Twitter ging het helemaal los met kritiek en commentaar. De voetballers op het veld zouden er niks van bakken en de wedstrijd was volgens de twitteraars al bij de eerste paar minuten een uitgemaakte zaak.
Wat als de spelers hadden geluisterd?
‘Wat nu als de atleten op het veld hadden geluisterd naar de toetsenbordhelden op Twitter hadden geluisterd?’ vroeg ik me af. Zouden ze dan de spreekwoordelijke handdoek inderdaad in de ring gegooid hebben in die eerste minuten? Hadden ze gezegd ‘ach nee, laat ook maar zitten, het is ook doelloos’ en hadden ze het veld verlaten om op de bank te gaan zitten met een biertje? Nee, in plaats daarvan gingen ze door met wat voor hen belangrijk was! Ongeacht of ze nu gingen winnen of verliezen.
Dit brengt me bij het volgende: hoe zit dat bij jou en je gedachten? Laat jij je leiden door wat je allemaal denkt, of onderneem je daadwerkelijk stappen in de richting die jij belangrijk vindt?
De man/vrouw in de arena
De angst voor kritiek, of afwijzing, kan zó groot zijn dat je niet door durft te pakken. Omdat je bang bent dat het straks misschien niet gaat lukken. En dat anderen daar misschien iets over gaan denken. Een nieuwe stap maken, maakt kwetsbaar. En kwetsbaarheid, daar zijn we geen van allen fan van.
Helaas is dit ook één van de grootste redenen waarom we niet dat eerste stapje durven te zetten in de richting die er daadwerkelijk toe doet voor ons: de richting van een waardevol leven.
In haar boek Durf te leiden haalt Brené Brown een fantastische quote aan van Theodore Roosevelt, die ik hieronder graag met je deel:
‘Het is niet de criticus die ertoe doet; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen. De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, wiens gezicht besmeurd is met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt, die keer op keer tekortschiet… die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse prestatie kent, en als het tegenzit, en hij faalt, in elk geval faalt terwijl hij grote moed heeft getoond.’
Deze quote laat zien waar het uiteindelijk echt om gaat. Niet om datgene wat je denkt, maar om dat wat je dóet. Je leven verandert niet als je alleen ‘weet’. Je gaat pas impact ergens op hebben, als je daadwerkelijk gaat handelen. Ongeacht wat de tribune in je hoofd er over roeptoetert.
Zit jij op de tribune of sta jij op het veld?
Natuurlijk, op je gedachtentribune zit je lekker hoog en droog. Hoef je je niet kwetsbaar op te stellen. Het veld betreden, oftewel je dromen achterna gaan: dát is juist lastig, moeilijk, onwennig en eng. Tegelijkertijd is het veld de plek waar het leven zich afspeelt.
Dus, wanneer ga jij het veld op?
Header afbeelding via Unsplash.com